بیماری های مشابه
شکستگی رادیوس و اولنا
- سقوط از ارتفاع با بارگذاری محوری از طریق دست به ساعد
دررفتگی آرنج
دررفتگی‌های آرنج دومین دررفتگی شایع در اندام فوقانی بعد از دررفتگی‌های شانه هستند. دررفتگی‌های خلفی آرنج شایع‌ترین نوع هستند و بیش از ۹۰٪ از تمام دررفتگی‌های آرنج را تشکیل می‌دهند. دررفتگی‌های قدامی، داخلی، جانبی و واگرا موارد باقی‌مانده را تشکیل می‌دهند. در همه دررفتگی‌های کامل آرنج، هر دو رباط جانبی داخلی و خارجی پاره می‌شوند و متأسفانه این رباط‌ها نیروهای تثبیت‌کننده اصلی مفصل هستند. در طی دوره بهبودی، عضلات دوسر بازویی (biceps)، بازویی (brachialis) و سه‌سر بازویی (triceps) مسئولیت تثبیت مفصل را بر عهده می‌گیرند تا زمانی که رباط‌ها بهبود یابند.
شکستگی شفت اولنا
*علل / مکانیزم‌های معمول آسیب:* شکستگی‌های محور اولنا (استخوان زند زیرین) معمولاً بر اثر ضربه مستقیم به قسمت داخلی ساعد ایجاد می‌شوند، مانند زمانی که فرد با استفاده از ساعد خود جلوی ضربه چوب یا باتوم را می‌گیرد. این نوع شکستگی‌ها معمولاً به عنوان "شکستگی باتوم" شناخته می‌شوند. این شکستگی می‌تواند پس از افتادن نیز مشاهده شود.
شکستگی سر یا گردن رادیوس
شکستگی‌های سر و گردن استخوان رادیوس (radial head and neck) معمولاً هنگامی رخ می‌دهند که بیمار روی دست باز افتاده (FOOSH) می‌افتد و سر رادیوس به کپی‌تلوم (capitellum) استخوان هومروس دیستال فشار می‌آورد. شکستگی سر یا گردن رادیوس می‌تواند به‌دلیل ضربه مستقیم یا تروماهای دیگر نیز رخ دهد.
شکستگی سر یا گردن رادیوس
شکستگی‌های سر و گردن استخوان رادیوس (radial head and neck) معمولاً هنگامی رخ می‌دهند که بیمار روی دست باز افتاده (FOOSH) می‌افتد و سر رادیوس به کپی‌تلوم (capitellum) استخوان هومروس دیستال فشار می‌آورد. شکستگی سر یا گردن رادیوس می‌تواند به‌دلیل ضربه مستقیم یا تروماهای دیگر نیز رخ دهد.
آسیب لیگامان کولترال اولنار میانی آرنج
آسیب به رباط جانبی داخلی اولنار (Medial Ulnar Collateral Ligament یا UCL) در ناحیه آرنج و بی‌ثباتی والگوس (valgus instability) ناشی از آن، نخستین بار در سال ۱۹۴۶ در ادبیات پزشکی به عنوان آسیبی که در پرتاب‌کنندگان نیزه دیده می‌شود، توصیف شد. از آن زمان، این آسیب به طور فزاینده‌ای با ورزشکارانی که پرتاب انجام می‌دهند، مرتبط شده است، به‌ویژه با بازیکنان بیسبال که بیشترین آسیب‌دیدگی را دارند.
آسیب لیگامان جانبی بیرونی (لاترال اولنار) آرنج
دلایل و مکانیسم‌های آسیب معمول: آسیب به رباط جانبی اولنار خارجی (Lateral Ulnar Collateral Ligament یا LUCL) معمولاً به دلیل دررفتگی مفصل آرنج رخ می‌دهد، اما می‌تواند پس از آسیب‌زایی درمانی (iatrogenic injury) یا استرس مزمن نیز ایجاد شود. عدم بهبود کافی رباط‌های جانبی آرنج پس از آسیب حاد می‌تواند منجر به ناپایداری چرخشی خلفی-جانبی (Posterolateral Rotary Instability یا PLRI) در مفاصل رادیوکپیتلار (radiocapitellar) و اولنوهومرال (ulnohumeral) شود.